Και τι όμορφα πούναι το βράδι στην Αθήνα,τώρα που χινοπώριασε,όταν τελειώνει κι αυτή στο νοσοκομείο τη βάρδια της.Γυρνάνε μαζί και οι μεγάλοι δρόμοι με τα φώτα και τη βουή τους,τ΄’αγνωστο πλήθος,δεν τη φοβίζουνε πια.Χαίρεται μέσα στο πλήθος.Νιώθει σιγουριά για τον ίδιο τον εαυτό της. Και κάθε μέρα όλο και πιότερο το ξεδιαλύνει και το πιστεύει πως πάντα την έζησε σε μια κρυφή γωνιά της ψυχής της, χωρίς να το ξέρει,αυτή τη ζωή του μεγάλου ανώνυμου πήθους.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη εμπειρία στη χρήση του ηλεκτρονικού καταστήματός μας. Συνεχίζοντας σε αυτόν τον ιστότοπο, αποδέχεστε τους Όρους χρήσης και την Πολιτική Απορρήτου.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.